Bu hikaye bir kasabanın yalnız hikayesi...
Etrafı kayısı ağaçlarıyla çevrili bir köşesinde büyük bir söğüt ağacı olan bostan tarlasında geçen bir hikaye...devrik cümlelerin zamansız sözlerinde...
Şehirler arası yollara bakan tarlalarda aradım çocukluğumu... akranları olmayan kardeşlerinden yoksun çocukluğun hüznüyle ağaç gölgeliklerine resimler çizerdim. Yalnız oynanabilen oyunlar bulayım diye yoldan geçen arabaları sayardım. her geçen arabanın yalnızlığımı aldığını düşünür her araba geçtiğinde bir taş kordum gölgeliğine sessizliğimin...
Söğüt ağacının gölgeliğe bakan dallarında salıncaklara asılırdı yüreğim, sonra uçardı gövdem yalnızlığa...ağaçlardan iki tane çöp kırardım birine işaret kordum, o işaret koyduğum çöp benim çöpüm olurdu... tutardım onları akan suya bırakırdım yarıştırırdım onları. Eğer benim işaretlediğim çöp yarışmayı kazanırsa sevinçten rüzgar estirirdim gölgeliğimde...
bir bağ diyorum baba...-aramızı alan-
dağılınca uzayan uzadıkça bağlayan...
tütüne sarılı ikindi demleri...
çırpının kıvılcımı köz...
asma katın ahşabında savrulan...
Şufa Dökülür kurşundağına şufa,
Kalem çeker seherin nefsiyle sağır...
Seyda begim,
Bekrim hüda,
Cihanı safa,
hicranlaryla
Kanatlının ağzı yırtık kıymığında kaybolan
Bu serkeş yerlerin çamurlu soluğunda
Munzurda...beyaz yollu gövdenin altında
Serde yalnız adı kaldı ilk kavgamızın...
Gerekçeye muktedir ne çok öykü bıraktık
Kelimelere yenildikten sonra...
Karanlık yanaklarına çöktükten sonra...
Sen öldükten sonra...
Bilâ bedel... bilâ düş..
Bilâ gönül... bilâ döş...
Bildim...
..................Kuytusunda dalbastı
......................
Ahhh...
Yine kirazlandı gönlüm
.....
Sırasını bozduğum damda gün yoğurduğum
Çocuk kalan yanlarımı çamurlara vurduğum
Getir şimdi ne varsa; bakır tasla ıslıklar
Bak bekliyor sürgücü yol üstünde bulduğum
Ben bulamam burada o incecik kendirden
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!