Hamit Kalkan Şiirleri - Şair Hamit Kalkan

Doğmayacak bu şafak boş yere bekliyorum.
Karanlıkta yıldızlar parlasada boşuna.
Hayalle yaşamaya kaderimdir diyorum,
Anıldıkça kulağım çınlasada boşuna.

Hani,nerede? Gece doğan solgun mehtabım.

Ne kara kış oldun, nede baharım
İşte ben canımı buna sıkarım.
Mutluluklar senin olsun güzelim
Üzme kendini, ben beni yakarım.

Cebelleşme boşa kendi duygunla

Haydi tutuver elimden
Götür beni duvarlar arasından
Buğulu bir bakışın yangısındayım
O kadar çok sıkıldım ki burasından

Hala kulaklarımı çınlatıyor

Gurbet gurbet deyip,nihayet gidip
İlk güneş doğunca gelmek istedim.
Düşünceleri bir kenara itip
Hasreti,özlemi silmek istedim.

Olmadı.Bağrımda hasret yandıkça

Avuçlarının içi kirlenmeden
Elinin tersiyle at kenara
Yüzüne düşen gülleri
Gölge etmesinler ay yüzüne.
Bulaşmasın kokusu tenine
Aç avuçlarını

Şu fani dünyada gönlüme göre
Olamıyorum ki mutlu olayım.
Güzelden ırağım benzerim köre
Göremiyorum ki mutlu olayım.

Mutluluğum olmuş vah ara ara

Bana adi diyen ey arkadaşım
Eğer ben adiysem söyle sen nesin?
İnsan içinde yok adi gardaşım
Eğer ben adiysem söyle sen nesin?

Gülerek çıkıyor yüzüme sesin

Soğudu diyerek deştim sinemi
Meğer altta kızgın bir köz yatıyormuş.
Herşeyi unutup tuttum çenemi.
Derken... Verilen bir söz yatıyormuş.

Hatırladım birden eski dileği.

İşte yeni bir gün,yeni bir çocuk.
Yine ağlayarak açılan gözler.
Feryadı korkudan,dudağı uçuk
Hayat arıyordu gerilen yüzler.

Doğan güneş: Yükselirken kıbleye

Ey! Sevgilim seni düşünmek ile
Gecelerim gündüz oldu ağlarım.
Çile çekmek kolay geliyor dile
Gözlerim yaşlarla doldu ağlarım.

Mutlaka soldum ne zaman açtıysam