On sekiz Şubat, dünyamın yıkıldığı gece,
Anladım aldatıldığımı, hem de kahpece.
Aşk denen yalan, kapımı dostça çaldı,
Tozpenpe gösterdi bana hayatı,
Hukukla hukuksuzluk, düşmüş yatağa,
Oynatmaya az kaldı, doktorum nerde?
Laik yobaz(!) damgasını vurdu bu çağa,
Oynatmaya az kaldı, doktorum nerde?
Yeni anlamadık ki kimler bizim dostumuz,
Dost dediğin insanca gerçekleri görendir.
Sizin gibi domuzdan değildir ki postumuz
Doğruya doğru diyen yanlışları yerendir
İnsanlığın simgesidir bu, Barış Pınarı,
Başörtüsü zülmü yoktur diyene,
Kör mü desem, sağır mı desem.
Ben insan yutan canavarım ya,
Kimi ateşe çağırır kimisi Nur'a,
Helak olur şeytanla atanlar kura.
Allaha yakın olan hazine bulur,
Hazineyi bulmak ta duayla olur.
Hep muhtaçtık yol gösteren dostlara,
Nerden nereye geldik bilmemiz gerek.
Maneviyat içimizde olmuştu yara,
Nerden nereye geldik bilmemiz gerek,
Bir sokak canlanıyor hayalimde,
Binlerce defa geçtiğim,
Unutmak elimde değil,
Birini hatırlıyorum, hep aynı yerde,
Ümitsiz bir aşk canlanıyor hayalimde.
Yaş sınırı koymazlar, baleye dansa,
Dertleri Kur'an dır varsa da yoksa,
Umurlarında değil memleket yansa,
Kur'an düşmanıdır,Çağdaş Yobazlar.
Bozulur denizde, koskoca nehir,
Kaybeder tadını, içilmez artık.
Manadan uzak mı, hepsi zehir,
Köprü olsa, ondan geçilmez artık.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!