Hal Beyanı Şiiri - Alp Arslan

HAL BEYANI

Aşk hiç biter mi?

Bitiyor işte…

Sönünce evvelden yanan ateş,

Tavırlar değişiyor işte…

💔

Bırak…

Konuşmayalım.

Hiçbir şey söyleme.

Şu andan itibaren,

Söylenecek bir şey yok zaten.

Ah şu benim uslanmayan romantik gönlüm!

Ben bir rüya gördüm…

Güzel bir rüyaydı.

Sen çok toy,

Daha hamdın.

Bense alazlı bir hardım…

Giriş, gelişme ve sonuç çabuk geçti.

Senin için erken, benim içinse geçti.

Her neyse!

Geldi ve geçti...

💔

Yanlış,

Daha baştan yanlış bir aşktı bu.

Gözlerine bakarken vurulmak istediğim,

Başkalarına ibret olacak, gönüllü bir idamdı bu.

Cezası, kalabalıklar içinde büyük bir yalnızlıktı bu.

Çok isteyip de hatırlayamadığım,

Sözlerini tekrarlayamadığım,

Yüreğimi ezip geçen, ezberimden çıkmış bir türküydü bu.

Koyun koyuna yatan sokak çocuklarına yağan,

Acımasız kar taneleriydi bu.

Kızıl güneşi düşlerken, kara soğuktan donmaktı bu.

💔

Ama

Şimdi şimdi anlıyorum ki,

Ben, iyi bir şey yaptım.

Senden zamanında ayrıldım…

Hâlbuki başlangıcı ne tatlı,

Sonuysa zehirdi…

Kendimizi kaybettiğimiz, o hangi şehirdi?

Ya başta birbirimizi bulduğumuz, o hangi şiirdi?

💔

Tutup kolundan sessizce getiren mutsuzluğu,

Nerede görsem tanırım şu doğurgan umutsuzluğu.

Çıkarıp içimdeki dertleri,

Nasıl da hesap soruyor şu keman…

Bu gece, geride kalan,

Ne bir gizemdir, ne de söylenmemiş bir sırdır.

Bütün ümidimse, beni saklayacak karanlıktadır.

💔

Bak!

Bana ne yaptırdın!

Şuraya bırakıverdim yine,

Zavallı bir hal beyanımı…

Okuyunca insanlar,

Şiir yazdım sandılar…

Belki bir gün, bir yerlerde,

Yine karşılaşacağız.

Ama anlaşılan o ki,

Bundan sonra,

Sizli bizli mesafelerden bakışacağız.

Gözlerde eski bir aşkın şaşkın çığlıkları,

Karşılıklı, belli belirsiz bir tebessüm…

Susacağız.

Susacağız.

Alp ARSLAN

Çankaya – 11.05.2025