Haklıymışsın Şiiri - İbrahim Yalcınkaya 2

HAKLIYMIŞSIN

Tomucuk güller elimde solarken,
Beni ben yapan her şeyi sana bağlatken,
Söylenmemiş sözler boğazımda düğümlerken...
Ağlayarak dedim ki: haklıymışsın.

Aynalara bile küs bakıyor gözlerim,
Adını andıkça yüreğim yanıyor benim
İçimdeki sevdayı bitiriyor, sözlerin...
Gözüm dolu diyorsam: haklıymışsın.

Yarım kalmış cümleler susarken bende,
Küf dolu mektupları okurken bende,
Sende yokmuş sevda, ben yanarken bende...
Küllerimi savurduysam: haklıymışsın.

Bir rüyanın içinde kaybolup,
Bir Gerçeği yalana karıştırıp,
Gururu kafamda mermi yapıp...
Kalbime sıkmakla : haklıymışsın.

Deli gibi bir sevdadan geçerken,
Kalbime hançeri sen saplarken,
Bu aşk ugruna şiirler yazarken...
Yazdığıma utandırdın, haklıymışsın.

Kendi mezarımı ellerimle kazıp,
İnancımı sevgimi hayallerimi içine atıp,
Kendime bile küsüp herkezden kaçıp...
Sessizlikte yanlız boğuldum haklıymışsın.

Sende olmayanı sende ararken,
Beni sana benzetip içten yanarken,
Hayalimede bile seni yaşatırken...
Kendimi yok saymışım haklıymışsın.

Adını harf harf kazıdım içimden,
Zamanı bile bana dar ettin sen,,
Ömrümden seni söküp attım ben...
Kan ter içinde kaldım: haklıymışsın.

Bir sokak lambasında, sönerken umutlar,
Anılar hayalimde, dönüp durdular,
Yalnızlığıma dönüp, gerçekler vurdular
Yüzümü yere eğdim: haklıymışsın.

Son bir söz kalmadıysa dilimde,
Yalanlar sus pus olduysa içimde,
Kalbim seni çoktan infaz etti içimde...
Gerçekle yüzleştim:deymezmiş sana haklıymışsın.