Hakim Bey II Şiiri - İsmail Uysal

Daha dün şurada bir adım vardı
Gömdüm ta şuraya, döndüm Hakim Bey
Saçıma ak düştü, gönlüm ağardı
Ateştim, köz oldum, söndüm Hakim Bey
Kül oldum, yeniden yandım Hakim Bey

Yanmanın tadı var, dil bilmez heyhat!
Kalp feryat eder de gül bilmez heyhat!
Ev ocaksız kalır, el bilmez heyhat!
Nasıl bir olmaza kandım Hakim Bey!
Herkeste vicdan var sandım Hakim Bey!

At izi, it izi; karmakarışık
Ve dahi Güneş'in cildi kırışık
Karanlık payitaht, sürgünde ışık
Üşüyorum hatta dondum Hakim Bey!
Büzüldüm, içime sindim Hakim Bey!

Dilek tut dediler, tutuldu dilek
Düştü sırtım yere, yıkıldı bilek
Hayata son bir kez gülümseyerek
Toprağa, özüme indim Hakim Bey
Yoruldum, büzüldüm, sindim Hakim Bey!

Susku, ciğerimde bir bıçak gibi
Nefes alıp vermek, yaşamak gibi
Hasletler kursakta bir yumak gibi
Ölüsüyle gezen bendim Hakim Bey
Ölümü, ölümle yendim Hakim Bey!

Her yüzde perde var, gülüşler sahte
Sarılmalar sahte, dövüşler sahte
Dilin kemiği yok övüşler sahte
Aldandım, yılana kandım Hakim Bey
Ekmeği zehrine bandım Hakim Bey