Hacı Yaşar Abi Şiiri - İlyas Kaplan

Ruhta bir düğümdür dert dedikleri.
Gâh sabırla çözülür
gâh uğraşan tarafından kirli bir kördüğüme dönüştürülür.
Kalıcı sanırsın
oysa bir müdafaadır unutmamak.
Kişi yalnız unutmamak için direnirse hatırlar.

Acılar, emniyette kalmak için sık sık
tozu alınan geniş kalkanlardır.
Tam da hiç dostun kalmadığını düşündüğün bir an olacak,
işte zaman tam da o zaman;
kanatlarını gör hiç uçmasan da olur.
Vakit akşama dönmüş,
ortalık kara yansıyan turunç rengi...
Gece ve gündüz sohbetinin meyvesi olsa gerek bu renk.
Ne geceye ait ne gündüze.

Musalla kenarındaki tabuta kar serpiliyor boylu boyunca,
birini gömmüşler işte besbelli.
Mecburum insanı kül eden gama teslim olmaya.
Üzerime kar serpiliyor
İçime gamı gömmüşüm işte besbelli.
Üşüyorum.

Ah tüm dertler birden uyandı,
can suyuna kavuşmuş sanki.
“Neden başkaları gibi” diye
başlayan cümleler sıralanıyor
dil tespihine.
“Gibi” bıçağı hiç pas görmemiş
ne tehlikeli bir kelimedir.
Köhne eşkıya kadar acımasız

Sesimi dinliyorum.
bir daha, bir daha, bir daha; çok defa...
Gerçek dostum beni affet,
bazen bazı şeyleri anlamaya gücüm yetmiyor.
bir baston tınısı bölüyor fikrimi.
Hacı Yaşar Abi yaklaşıyor.
Elinde üzeri buharlı bir kâse...
“İç.” diyor.
Kasenin içinde tarhana kokusu
Güvercinler de iniyor yere.
Ah en çok da toprağın kokusunu
merak etmez mi insan?
Ve de hikâyesini.

Eski bankın kenarına kuruldum.
İçteki dertler de kurulur tıpkı saat gibi
öz sahibinin eliyle.
Bıraktım kurmayı, kurulmayı, kırmayı, kırılmayı...
Teselli vermek için
aynı efkârın eşiğinde sabahlamak şartmış anladım.

Çorbamı içmeye başladım,
gözyaşlarım lokmalarıma karıştı.
Her yudumda
insan olmak ile kalmak ara yerinde
geçen zamanı hesapladım.
Fâni olan her şey ziyan verebilir,
o vakit tek dosta döndürüyorum çare arayan gönlü.

Şadırvandaki su donmuş,
zaman donmuş ve dönüyorum çocukluğuma.
Dünyaya yetişmek telaşı devrilip düşüyor yere,
ne yerlisi ne yabancısıyız aslında kendimizin.
Kar hızlandı mı ne?
Ahhh dostum, baharı bu kar tanelerinde saklıyor!
Son yudumda Hacı Yaşar Abi
“Üşüme, sobaya odun attım az evvel, ısın.” Diyor.

Hacı Yaşar Abi önde ben geride
sobanın dibine dek yürüyoruz.
Bir odun daha atıyor sobaya
Kendinden başkalarını düşünmeye başladığın noktadan sonra
insan kalmak dedikleri.

Camdan izliyorum dışarıyı,
nefesim camı mühürlüyor,
Yaşıyorum.
Yaşıyorsam ,
rahmeti yayana sesimi duyurmak için zamanım var.
Aslında insanı en iyi kendi aldatır.
tebessümler mesela...

Ömür geçiyor hiç aralanmadan...
Nefeslense biraz, dursa, dinlense.
İzlesem bütün ömrü, omurgasını ellerimle yoklasam.
Kavrasam sonra en derin çatlağından.
En büyük acımı bulsam tek hamlede,
o ana ulaşıp otursam oradaki “ben”in karşısına.
Dert ahalisi aynı ıslıkla toplansa,
sabahlara dek çarpsam kapıları tüm umutların yüzüne.

Aldırma umudunun yüzüne bak tekrar,
yağmur indirecek dost, yanan yüreğine.
Aşıp geçtiğin eşiğin de derdi var.
Takvim yaprakları insanı dosta çağıran
yaldızlı mevsim vesikaları
işte hepsi bu.

Koşup geleceksin yine kendine,
kendin kaybolmamışsan elbet.
Ne varsa eserin onu göreceksin oyalanmadan,
daha süratli tekrar ve tekrar.
Karanlık asla yoldan çıkmaz,
mumun sönmüşse tüm yolların artık onundur .diyor
Hacı Yaşar abi

Üşümüyorum.
Korkmuyorum da...
Dert biter sabır bitmez,
kaygı biter hayal bitmez,
gülmek ağlamak biter düşünmek bitmez,
kavuşmak biter beklemek bitmez;
neden bitmezlerin içinde aramıyorum gerçek dostumu?

Kar hafifliyor,
güvercinler hâlâ darı aramakta!
Zor nefes aldığım anlarda anladım,
doğum hâli hep devam ediyor.
Nihayet yeniden doğuyorum,
doğruluyorum dert eşiğinden.
Eski yerine yeniyi,
hüzün yerine neşeyi,
saat yerine sıhhati devşiriyorum tekraren

Uyuyup uyandığımda dostum beni bekliyor olacak.
Gerçek dostun rahmeti
her gönle anlayacağı lisanla tane tane anlatıyor.
Anladıklarımın köprüsünden abası yamalı bir derviş gibi
şu cümle geçip gidiyor
Alışılan acının adı
hatıra kalıyor insana.
her gün ,
birkaç kez.

redfer