Gurruk Kuşu Şiiri - Kasım Kobakçı

Ben, o ilk fısıltıyla kanatlandım.
Kimse bilmez yuvamı,
Zamanın kalbindeki, o duraksama benim.
*
Bilgeleri konuşturan, hikmet sanırlar,
Suskunluğun içindeki, o tek kelime benim.
Denizciyi boğan, dalga derler,
Okyanusun dibindeki, uğultu benim.
*
Ağacı yeşerten, bahar mı?
Tohumun, çatlama sesi benim.
Tapınağı yıkan, o büyük deprem,
Toprağın altındaki, homurtu benim.
*
Filozofu düşündüren, evren midir?
Aklın sınırındaki, o son soru benim.
Hükümdara, tacını giydiren kudret,
O tacın altındaki, korku benim.
*
Çocuğu uyutan, masal derler,
Masalın içindeki, o derin uyku benim.
Ressamın fırçasındaki, renk cümbüşü,
Tualin ortasındaki, boşluk benim.
*
Gezgini yollara düşüren, ufuk çizgisi,
Ufkun ardında bekleyen, hiçlik benim.
Gecenin karanlığını, var eden,
Işığın yokluğundaki, o koyuluk benim.
*
Canlıya, nefes aldıran hayat,
Varlığın, başlangıcındaki de,
Sonundaki, o sessizlik de benim.
*
Bana gurruk kuşu derler,
Yerin göğün içindeki, o gizli nağme,
O bitmeyen, o dinmeyen ötüş benim.