Gurbet denilince akla gelen ilk şey, memleketinden uzakta olmaktır.Oysaki yaşam denen döngüde gurbet insanla iç içedir.
İnsan doğarken gurbete çıkar annesine acı çektirerek.Oksijenin ciğerlerimizi yakması ilk gözyaşımıza sebep.Mutluluğu acıyla tadıyoruz...
Agularla büyüyerek bebekliğimizi çocukluğa, genç olmak için acele ederek çocukluğumuzu gençliğe, hayat telaşına kaptırarak gençliğimizi yaşlılığa defnediyoruz.
Yaşlılık, geçen yıllardaki kendini doyasıya özleyerek veda ediyorsa hayata; ne kalır insandan geriye, bir ayakkabı ve yaşadıklarını içine doldurduğu zaman çantasından başka.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta