Günün Secdesi Şiiri - Ahmet Nejat Alperen

Gün batarken susar rüzgâr,
Gökyüzü bir dua gibi kapanır.
Renkler, kalbin kıblesine döner,
Her ışık, bir secdeye çağırır.

Ufukta yanan o kızıl çizgi,
Gönlün en derin sancısıdır belki.
Bir ömürlük suskunlukla
Gün, kendini Mevlâ’ya bırakır.

Yol, vuslata değilse bile,
Bir fark ediştir her batım.
Gölge uzar, kalp hafifler,
Ve insan, acizliğini hatırlar.

Gün biterken büyür hakikat,
Şükür, en sessiz haliyle yükselir.
Ve biz, o an anlarız:
Yaşam, bir secdeye dönüşmektir.

Gölgeye düşen sırla susar zaman,
Her renk, kalpte bir iz bırakır.
Batarken gün, doğar bir irfan,
Secdede insan, kendini arar.