Güneş Kızılı Şiiri - Sumeyye Öztürk

Gökyüzü bulanık,
Güneş doğdu,aydınlattı yeryüzünü...
Dünya sessiz,derin huşuda..
Bir anda çıktın karşıma.

Denizin eşsiz maviliği.
Sahile vuran dalgaların huzuru,
Martıların sesleri,
Bir de senin kahvrengi gözlerin..
Günüm aydınlanmıştı sabaha.
Ilık rüzgar esintisinde,
Kumral saçların savruldukça,
İçmeden sarhoş oldum kokunla..

Ellerin ellerime kavuştuğu an,
Deli taylar gibi şahlandı yüreğim..
Ahh.. yok mu bir de o sesin..
Kulağımda sessiz melodi..
Gülümsediğinde yanaklarındaki çukurda kayboldum ben sevgili..
Gün doğarken başlamıştı Aşk Hikayemiz..
Seninle o gün doğmuştum sanki...

Nereden bllecektim ki..?
Gün doğumunda kavuşturan,
Gün batımı kızıllığında seni benden alacağını Güneşin...
Bende seninle yumdum gözlerimi hayata sanki..

Gök kızılına ,çöktü karabulutlar..
Benimle ağlıyordu gök.. şimşekler çakıp yırtınıyordu gökyüzü..
Yağmur ıslatıyordu yeryüzünü..
Heryer karanlık,sis çökmüş..
Dünya yine derin huşuda..
Ama bu sefer sen yoksun yanımda.

Kan Kızılı haliyle ayırdı bizi Güneş..
Umut birakmadi yeni doğan güne.
Sensiz nasıl nefes alırım simdi..?
Sessizliğimle gürültü bıraktım güneşe..
Sensizlikle izim kalmadı yeryüzünde..
Ben de kayboldum Güneşin kızılı renginde..