Güne Gölge İhsandır Benim İçin

Diyorsun ki, Git.
Bırakıp beni ardın sıra
Önemse işini,
Dünyayı önemse.
Diyorsun ki, Git.
Bırakıp beni ardın sıra.
Yemeğini ye,
Doyur karnını.
Tutmuşken ellerinden,
Kavrulmuşken sıcaklığında teninin,
Nasıl bırakabilirim ki,
Bunca yılın ağırlığından sıyrılmışken ellerini.
Bırakıp da tutamama korkusu varken yürekte,
Nasıl bırakabilirim ki ellerini.
Ruhum çırpınmakta ayaklarının altında.
Tek tek harcamaya razıyken
Yedi milyar canımı.
Sen bana iş,
Sen bana aş,
Sen bana yedi milyarlık dünyadan dem vurmaktasın.
Ya bulamasam,
Bırakıp ardıma,
Sırtımı döndüğümde özlemlerimi.
Ya tutamazsam,
Kaybolmamak için tuttuğum ellerini.
Kayıp düşen bir çakıl taşı gibi
Kayıversem ellerinden,
Düşsem kalabalığına geçmiş alemlerin.
Suya hasret balık gibi
Özleminin damlasında çırpınmaktayken ben.
Sen bana iş,
Sen bana aş,
Sen bana yedi milyarlık dünyadan dem vurmaktasın.
Sebatkar bir duvar ustasıyım ben.
İncedir işim,
İncidir düşüm.
Yüreğimin çeperlerine
Seni örmektir işim.
Diyojen’e inat
Sen girmişsen yüreciğime
Güne gölge ihsandır benim için.

28/10/2007 - İzmir