Günal Aydın Şiirleri - Şair Günal Aydın

Aşksın hemde en güzelinden
Neden uzaksın böyle çok severken
Yoruldum Can'ımı yakan hasretinden
Başımı göğsüne koyup
Can veresim var
Ellerin yüzümü okşarken

Bu kadar mı sağır asumandaki yıldızlar
Yüreğimdeki feryadı bir türlü duymuyorlar
Küsüyorum önce sana
Sonrasında senin zerafetindeki ay’a

Ellerim dolaşıyor

Hiç bilmediğim biri var karşımda
Yabancı kaldım yüzüme aynalarda
Her şeyime yazıyorum ama
Hiçbir şeyi olamıyorum şu hayatta

Dünyam o kadar kimsesiz ki yokluğunda

Hava soğuk
Üşüyor insanlar
Bana bakıyorlar
Belkide acıyorlar
Üzerimde İnceden bir hırka
Babam dan miras kalma

Mevsim yeni bir bahar
Birazda kıştan kalma soğuk var
İnceden ıslatmakta yağmurlar
Sokakta burnu kızarmış çocuklar
Hem üşüyorlar hemde oynuyorlar
Masum oldukları kadar

Aklımın estiği kadarım bu sıralar
Her köș emde farklı rüzgarlar
Fakat Can evimde
Bir türlü Bitmek bilmeyen
Gene senli poyrazlar

Akşamın sen sızısı,geldi yine
Gece ve daha fazlası,sırada işte

Kalabalık,milyonlarca insan
Yokluğunla yok hükmünde
Beni sorguluyor,dilde lisan

Bunada Alışırız diyorum İstanbul’a
Ne kasırgalar atlattı
Bu Kırk yıllık kadırga

Alışırım Kızkulesinin sensizliğine
Birde martıların sessizliğine

Bazen yanar içim dışım
Ve Bu yangınların sebebi
Bir tek sensin canım

Lal olan dilim lav ederken cümleleri mi
Içimde Volkanlar gibi

Bir gün korsan bir kitapçı da denk gelirde okursun diye yazıyorum şiirlerimi.Sevdanın illegal yanları yasa dışı bir sürü örgüt ile birleşmiş solumda.Öyle bir eylem yapıyorlar ki.Soluğumu kesiyorlar adeta.Sonra biri çıkıyor gözlerimi boyuyor göz yaşlarımla,Bir sürü cinayetler işleniyor ruhumda.Aşkın Eylem ateşi gittikçe canımı yakıyor.Alışmalıydım oysa böyle bir fırtına,
hep bu saatlerde yaşanıyordu aslında.