Gün ve Ar-sızı Şiiri - Bülent Öntaş

...
zor iştir gönül yolculuğu sevgili
dar gelir
en son günde kaldırımlar
pabuçlarına,
ayrılıklar azıcık yürümeye dairdir
hasret kalır
sabahın seherinde al
yanağına
geç doğan güneş gibi…

ne utanmak işidir sevmek,
ne uslanmak
iyi gelir
canana
sarıldıkça incecik beli kopar
dal boylu, nazenin
baktıkça
gözyaşı kadar sevinç olur
kirpikleri
ol sevda mahzeninde…

güçtür geriden geleni sevmek
beklemekten de
dokunmak istersin vaktinde
türlü açmaz gül teninde…

bütün mesele
seni düşünmekse sevgili
göçmen bir kuşun kanadında kaybolmak gibidir
birazcık hile, birazcık gönlünce
oysa ben seni hiç uçarken görmedim ki, ne-n olayım göğ mavisi gözlerinde…

susmak da sevdaya dairdir
yabancı
el gibi
susayım da anla beni, göçüm sana benzesin bir de
yüzyıllık
yiğitlik istesin kale duvarı
ön yargıları yıkıp da seveyim seni…

ilk sevmelerin koynuna almak ne güzel olurdu
seni gizlemek…

sevgili koparma beni durduğum yerden
onulmaz yarası
vardır
geçmişin
alma beni sinemden…

ben ki
zamansız düşlerimde gizleyip seni
kollamak ve koklamak isterim
günah-sızım
o eski günden…

haydi şerefe ol akşamın hüznünde, sonra kaybol istersen…

söyle
seni nasıl eksilteyim vakitsiz düşlerimden, seni nasıl, seni neremden..

ayrılık belki de geç kalmanın son demidir
ol sarap mahzeninde
belki ağır bir kurşun yarasıdır
iz bırakır
hayatın son deminde...

sen kimsin, nereden düştün yollara, ne arıyorsun,
söyle
nedir
gizemin onulmaz düşlerimde
ve bu dizeler nasıl boyun eğecek şimdi
dik durmaya alışmışken kendince…

Bülent Öntaş, 02/02/2005