Gülün yoluna diken serilir mi

gülün yoluna diken serilir mi
Dikenler içinde diye gülden vazgeçilir mi
bilemezdi bu ince sırrı
hiç bilemeyecekti
alev yüzlü ebu lehebin karısı
peygamberin yürüdüğü yollara dikenli çalılar attı
ne bilirdi ki dikenleri bile güzelleştiren güldür
kendi yolunu diken etmekle kaldı
gül diken olmak varken nasibinde
güle diken oluverdi

bir de uslanmaz bir hasetçisi vardı
umeyye elçinin yolunu kesiyor
laf atıp aşağılamaya kalkıyordu
kendisine alemler Rabbinin hitap edeceğine
inanmazlar arasında anıldı adı
kendisini hitaba değmez gören
önce ve sonra
kendisini aşağılıyordu oysa
anlayamadı

bir zamanlar
hikmetin babası diye anılırken
cehlin babası diye ünlenen ebu cehil de
ahlaksız teklifler yapıyordu
ya bizim ilahlarımıza sayıp dökmeyi bırakacaksın
ya da biz senin kulluk ettiğin Allah'a sayıp dökeceğiz
israf etti kendini
hikmetin sofrasından mahrum etti kalbini

mekke'nin soylularından sayılan velid bin muğire
mekke ve taifin iki ulusu dururken
muhammede vahiy inecek ha diye
yok sayıyordu elçiyi
ululuğun kan bağından değil
iman bağından geldiğini öğrenemeden gitti.

bu tahriklere sabretti Allah’ın elçisi
ki onun sabrı
müjdeyi besleyen akışkan nehri oldu her daim
kekre sabrın toprağında büyüdü sözcüklerin tohumları
sessizliğin tüllendirdiği çatlaklardan
sızdı sözün ince şavkı

ve o nabız
bir muallim elinde
ahengiyle adım adım şekillendi
adım adım özgürlük buldu
karanlık geceleri aydınlık sabahlara çevirdi
çekilen çileleri
yürekteki acılar bilirdi elbet

yağmur altında ıslanan tohumların
renk renk filizlerinde yaşamalıydı
koklanmamış güller
bitmemiş başaklar
doludizgin umutlar fışkırmalıydı tomurcuklarından

çünkü elif ile başlardı aydınlık
ve elif ile başlardı Allah
elif ile başlardı ahlar
yeryüzünün bütün iyilikleri
bütün güzellikleri
elif ile yağardı üstümüze

zulmet yurdunda bir ışık
bir ışık daha
ve göğün kıyısında bir çiçek
bir çiçek daha
iklimlerce aktı
her ırmak
vakit
onu mahcup etmeme vakti
onu mahzun etmeme vakti
vakit
ona kardeş olduğumuzu
birbirimize kardeş olduğumuzu
göstererek ispatlama vakti

vakit
onun samimiyetini şeffaf bir elbise gibi
ruhumuza giydirme vakti
vakit
Rabbimizin bizden beklediği o saf insanlığı
o som samimiyeti
canla başla gerçekleştirme vakti…

hatırasına ağıt yakmak yerine
hatırını öğüt yapmalıyız elçinin
insanlığa ümit olabiliriz böylece
belki o vakit
utandırmaz
bizi ebedi aynalar