Gülsen Gönenç Şiirleri - Şair Gülsen Gönenç

Çoban yıldınızı seviyorum,
Çünkü o benden birşey BEKLEMİYOR diyor;
Her gece çıkmasını,
Yolunu göstermesini BEKLEDİĞİNİ,
Ve çoban yıldızının bunu onun için yapmadığını
düşünmeden.

Önce elinde hançerle bir çizik açtın yüreğime,
İnce ince kanarken yaram, sapladın defalarca hançerini,
Yetmedi,
Söküp aldın yüreğimi derinden, yerinden,
Hoyratça ayaklarının altında çiğnemene de dayanırdı zavallı yüreğim,
Eğer bir gün geri vermeseydin…

İçindeyim.
Yüzme bilmeyen deniz kızı olur mu hiç?
Bu defa başka,
Derinlik sorhoşluğunda vurgun yedim.

Safkan asalet,
Ah, o ne duruş!
Ürkekçe gelirdin,
Toynaklarının sesi geceyi delerken,
Ah, ki o ne geliş!
Sonra o coşku, şahlanış.

Atmak isterken kendini denize
ya da foseptik çukurunun dibine,
Bu nasıl bir aşk acısıdır ki,
Tek avuntusu zaman;
İleri mi, boşa mı gittiği belli olmayan.
İlginçtir, sonucunu gösterecek tek şey yine zaman.

Örtük mesajlara lüzum yok,
İğdiş edilmiş tüm aşk masalları.

Tıkıştırdığın umut müsvettelerinden oluşan çığ uğultusu
Beynini delse de, mırıltıdır sadece.

Haklısın, aşk göze almakmış birşeyleri,
İkimiz de göze aldık,
Ben sen olmadan seni sevmeyi,
Sen ise ben olmadan sevmeyi.

Ansızın kopan umarsızlık fırtınası,
Yalancı güneşin habercisi.

Yalancı güneş, esmer güneş;
'Hayır! 'larla ışığı emen,
İçten içe eriten.

Elleri ki, sanatçı; ışık saçan, can veren,
Sözleriyse mis kokulu papatya tarlası,
Gözleri huzur yüklü bir gemi,
Ya kalbi? Sıcacık bir yuva.

Dünyanın dörtte biri sen olsa,

Solmasını beklemediğin gibi,
Açmasını da beklememeliydin;
Ne de olsa plastik sevda.

Anlatamazsın kimseye neden bile bile beklediğini;
Biliyorum, hep yorgunluktan,