Gülsen Gönenç Şiirleri - Şair Gülsen Gönenç

Zamansız zamanlarda
Amansız bir anafordur
Seni anımsamak

Kaybolma korkusu ile
Kaybetme korkusu evlenir.

Beni kendine karşı değil,
bana karşı korumalısın.
Ben bana rağmen sevdim seni.

İçimdeki cadı hiç durmadan kara büyüler yapar,
mutsuzluk büyüsü,

Eskiden küçük bir acı için bile sayfalarca yazardım,
Şimdiyse hiç birşey yazamıyorum,
Acılar beni yazıyor.

Süreklilik arzusunun yarattığı
Kesiklikler
Berbat çelişkiler
Salıncakların suçu değilmiş anladım

Ben

Söylenemeden içime akan duygular,
Karşımda Boğaz,
Boğazım düğümlendi.
Boğaz'a karışan duygular,
Gözlerinden uçan kuşlar,
Bakakalan ben.

- Canım dostuma-

Ağzına kadar dolu bir sevgi madeni,
Durmadan deştiler sevgini,
Hep verdin, boşverdin gerisini.

Yanan gemileri görmüyorsun da
Kokusunu da mı almıyorsun?
Hiç büyümemiş çocuklarımla
Bu adanın 'sakin'iyim.

İnzivaya çekilmiş tutku bulutlarında gizli,
Raydan çıkmış bakışlarla beslenen,
Utanç dolu masum sözcüklerle kekeleyen,
Kokusuz ve korkusuz bir aşk sancısı.

Bazı zamanlarda kendinden nefret edebilmelisin,
Bir caniymiş gibi
Acımasız; tiksinti verici,
Gizemli; neden katlettiğini anlamaya çalışır gibi.

Nedenlerini aramalısın kendini bulmak için.

Kaynağını bilmediğim mutsuzluklar nehrinde,
Zamana tutsak anılarımı yıkıyorum.
Kirler akıyor, izler bir türlü çıkmıyor.
Neyin karşılığı ödendiği belirsiz bedellerden mandallarla,
Tutku ağaçlarına asıyorum.