Gül Aycan Şiirleri - Şair Gül Aycan

Önce gözlerinde unuttum yalnızlığımı,
Sonra ellerinle yok ettin sonsuzluğunu.
Meğer yalanmış bütün bakışların,
Bir çift sözün ve duyguların.

Önce gözlerinde gördüm sahteliğini.

Sen sevmesen de beni
Ben sevemez miyim seni?
Bu kadar mı tanıdın,
Bunca zamandır beni?

Sen kendince gitsen de benden

Geceleri yıldızlar aydınlatır yeniden ve yeniden.
Her dem bir ses gelir sessizliğin sesinden.
Ayrılık vakti geldiğinde veda edemem ben.
Seni seviyorum, deyip gidemem ben.
Bir sana bunun için veda edemem ben.
Ne kadar uzağa gidersen git sen,

Bir tek sen girebilmiştin kalbime.
Bir tek seni ortak etmiştim kaderime.
Ayrılığının acısı dokundu bir kere yüreğime,
Ne yapsam nafile, unutturamıyorum seni kendime.

Aralık 2006

En çok sevdiğim insan,
Hiç tanımadığım insandır
Tanıdıklarım dışında.

18 MART 2004

Bu gökyüzündeki güneş
Güneş değil!
Ay da değil.
Tarif edilemez bir şey bu.
Dokunmak istediğim,
yapamadığım.

Çok verici olmayın dostlar,
Çok verici olmayın.
Sonra elinizde
Hiçbir şey kalmaz.

Bir dostum vardı,

Ne diye üzüleyim zaman geçiyor diye,
Dorian Gray gibi kıskanarak kendi kendimi
Kaldırayım portremi asılı olduğu duvardan,
Hapsedeyim onu tozlu bir odaya
O benim yerime yaşlansın diye?
Oldu olacak kaldırırım bütün aynaları

Bazı şeyler vardır ki unutulmaz,
Silinmez hatıra defterlerinden.
Yok etmek istersin, ellerin gitmez.
Silsen de hayat başlamaz yeniden.

Yürü ve git, ardına bakma sakın;

Bir yol uzar da gider
Geçmişten geleceğe.
Herkes kendiyle yürür
Gitmek istediği yere.

11 Mart 2004