sanki hiç büyümeyecekmiş gibiydim,
hiç değişmeyecekmiş gibiydi
ifadesi gözlerimin.
tam otuz beş yıl geçti
ve gözlerim daha donuk,
baktığım yerlerse gri
her aynaya baktığımda,
güneşi görürdüm gözlerimde,
ve güneş çok uzaklarda gibi
ve gözlerimdeki halkalar,
gün batımı giderek kararan.
ama ben, ama biz böyle değildik
ateş gibiydik,
heyecan dolu
ama ben, ama biz böyle değildik.
demir gibiydik,
kuvvetli
ama ben, ama biz böyle değildik.
çiçek gibiydik…
ateşler söndü,
demirler paslandı
ve çiçekler…
soldu…..
sinan kavrak
Nisan’04
Kayıt Tarihi : 14.10.2005 23:58:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.

Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!