İş Bu Hal Şiiri - Mustafa Yılmaz Boz

Mevsiminde bin bir renk, çiçeklerle doluyum,
Kor güneşin altında, kuruyorum sadece.
Herkes gibi bir naçiz, bir Allah’ın kuluyum,
Bir derdime bin çare, arıyorum sadece.

Büyürken küçülmüşüm, kayıtsız bir zamanda,
Başrolünde ben varım, tutulmayan romanda,
Beni seveni bende, seviyorum tamam da,
Aşk dolu şu kalbimi, yoruyorum sadece.

Onun ile uyanır, Onun ile yatarım,
Geçmeyen sızısını, yüreğimde tutarım,
Ne sarılır öperim, ne elini tutarım,
Arada bir yüzünü, görüyorum sadece.

Her sabah karanlığın, duvarından geçerim,
Kaybolmuş yüzlerini, ışığından seçerim,
Ellerimle tutarım, dudağımla içerim,
Bir tek kendi kendime, yarıyorum sadece.

Kırılmış bir bardakta, içmek onu bir yudum
Geçerken gözlerimden, ağlamaktan soğudum,
Kavuşmak muradımdır, beklemekse umudum,
Yıkılmış bir hayali, kuruyorum sadece.

Yere düştü gökyüzü, parçaladı zemini,
Serçenin kursağından, karga aldı yemini,
Ellerimle tutsam da, bir kısrağın gemini,
Mutluluk denen atı, sürüyorum sadece.

Gözlerimi cennetti, bakışlar mı il-teber?
Tan yerleri karanlık, yok mu benden bir haber,
Küçük bir ay süzümü, bir ışıkla beraber,
Bir rozanın peşinden, yürüyorum sadece.

Sorsalar ki cenneti, dedim yardır her taraf,
Bu dünyada zülüm var, zalim olmuş dört taraf,
Ben derdimden tarafım, derdim benden bertaraf,
Bembeyaz bir mekan da, çürüyorum sadece.

Bir Fuzuli çok geldi, bir bana cemal Safi,
Fazlasını kaldırmaz, bu derdim bana kafi,
Ölmek değil de hani, biraz daha hafifi,
Bir ateşin içinde, eriyorum sadece.

Kahıroğlan gittiğin, o yollardan gelirsin,
Mutlu değil kendisi, bırakın da delirsin,
Sevip te sevilmemek, nasıl bir şey bilirsin,
Bir vitrinin içinde, duruyorum sadece.