Gözleri Karanfil Kokar Şiiri - Sevde Koc ...

Yalnızlığın eşiğinden kalkıp da geldim

Issız sokakların unuttuğu bir adla

Beni çağıran sen miydin, bilmiyorum

Ama her şey sende bitiyor, her şey sende başlıyor

Geceler adını söylemekten ürküyor artık

Ben hâlâ sessizliğe yeminliyim.
Gözlerin…

Bir yokuş gibi iner içime

Her bakışta yeniden düşüyorum

Kaldırımlar ezberimde, rüzgâr seninle konuşuyor

Ve ben — bir şairin kimsesiz dizeleri kadar kırgınım.
Adını söylemiyorum, yandığımdan değil
Sakındığımdan…

Her hecesi bir sürgün, her harfi bir mahkeme

Sana “bahar” dediğimde anla

İçimde karlar eriyor, ama kimse görmüyor.
Bir şehir var içimde, adını sen koydun

Her sokağında bir özlem, her duvarında ismin

Ve bir istasyon…

Gelmeyecek trenlere şiir yazdım

Kalkmayan seferlere selam verdim.
Gönlümde alaca bir at hâlâ koşmakta

Zamana değil, zamansızlığa

Bir çocuk ağlıyor içimde usulca

Adını bilmediği bir anneye hasret gibi.
Ben bir defa sevip bin defa susanlardanım

Gurur mu sandın bu suskunluğu?

Ey bakışı dağları küstüren adam

Bu kadar mı zordu kaderin ağlarınan kurtulup
Sonsuz dualarla bana kavuşman.