Gündüz yarısı yürürken karanlığı
Gece yürürken aydınlığı düşünmeye başlamıştı.
Uzakta doğmadan güneşi görüyordu gözlerinde
Ayakları götürmüyordu maviliklere
Bir bebek tazeliği düşledi ellerinde
Beş parmak buz tutmuş yüreği
Ay büyürken eriyordu
Aşka ve mutsuzluğa da inanmıştı artık
Özbenliğine inanmıştı
Yerine kendini koyduğu
Yaradanı düşünmemeyi öğrendi
Uyutmuyordu bir türlü
Karabasanlardan da korkmuyordu
Samimi arkadaşlardı bir zamanlar
Alışkanlıklardan öte bir şeydi bu
Hasretliği beklemek için kabullenmişti
Kesin çizgilerin kalınlığı boyunu aşıyor
Yanmadan önceki sıcaklığını ölçüyordu
Saman alevine uzanmıştı elleri
Islatıp yapıştırıyordu ekmekleri
Uzun oturuyordu artık tavana bakıp
Örtüyordu gözlerini
Mantıklı duygusallık yaşamıştı
Düşündüğü
Hep aynı yürüyendi çünkü.
28.04.1991
Kayıt Tarihi : 23.2.2006 10:28:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Örtüyordu gözlerini
Mantıklı duygusallık yaşamıştı
Düşündüğü
Hep aynı yürüyendi çünkü
Sevgı dolu güzel bır şiir yüreğinize sağlık sevgılı dostum
TÜM YORUMLAR (2)