01.01.0953 / Kahramanmaraş
Yağmur beni en unuttuğum yerden vuracakmış yine
Ellerimi avuçlarına almadığın o sokakları yürümediğim
Kalbime yalnızlık hastalıklarının dolduğu bu saatlerde
Çalmayan telefonların sesiyle konuştuğum sağır gecede
Uğultusu dinmeyen bir yolun kıyısındaki sessiz odamda
On beş katlı binanın yedinci katında yıldızsız karanlık
Bu yağmur... bu yağmur... bu kıldan ince
Nefesten yumuşak yağan bu yağmur...
Bu yağmur... bu yağmur... bir gün dinince.
Aynalar yüzümü tanımaz olur.
Bu yağmur kanımı boğan bir iplik
Devamını Oku
Nefesten yumuşak yağan bu yağmur...
Bu yağmur... bu yağmur... bir gün dinince.
Aynalar yüzümü tanımaz olur.
Bu yağmur kanımı boğan bir iplik




Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta