Gören Varmı Beni Şiiri - Faik Sarıca

Hatıra dolu heybelerimle Dumalıdayım.
Issızmı ıssız bir han içinde..
Dolanıyorum deli gibi, bir har içinde.
Kör tırpanla biçilmiş sanki umutlarım..
Kaybettim kendimi, gören varmı beni?

Gönlüm yıldızlardan öykü içerdi.
Bir gecede tam yedi kıta birden gezerdi.
Yorulmakta neymiş! kanatsız uçar, ayaksız gezerdi..
O gönlüm bir okyanusta demir atmış şimdi.
Kaybettim kendimi, gören varmı beni?

Şura düştüğümde ağladığım yer.
Ora yaralarımı bağladığım yer.
Şu karşılar dilimi dağladığım yer.
Burayı çıkaramadım, ama hatrıma gelir gibi yer yer.
Kaybettim kendimi, gören varmı beni?

Ferhat dağları delmiş Şirini için.
Nutkum tutuldu bak, anlatamıyorum Keremin aşkını, Aslı için.
Aşkı yaşamak gerek, Leyla'yı Mecnun'u anlamak için.
Bende aşık oldum, Hakk'a, gerçek aşk için.
Kaybettim kendimi, gören varmı beni?

Ferhat'mış, Şirin'miş... hepsi boşuna.
Ayrılıklar gider mi hiç sevdanın hoşuna?
Ne sevda, ne aşk.. değildir bir faninin düşmek peşine.
Faik aşkı tanıdı bir çocukla, hemde Gazze'de...
Titreyerek Allah diyordu.! son nefesinde...
Kaybettim kendimi, gören varmı beni?