Gönüller Allahın İkametgahı

Sevgi, insana ne güzel yakışır;
Sana öyle yakıştı ki, ey maşuk,
Sevgiyle bezendi yüzün, yüreğin.
Ben sana aşık oldum, sevginin esiri.

İbadet neymiş, sorar kalbim:
İbadet, Allah’a kul olmaktır,
O’na gönülden bağlanmak,
Muhabbetle yanmak, sevmektir.

Allah’a muhabbetle iman gelir,
Sevgi dolu yürek huzurun kapısıdır,
Merhametle, saygıyla, alaka ile,
Barışla süslenmiş bir yürek ancak O’nu sever.

Evreni, dünyayı, varlığı sevmeyen,
Allah’ı sevebilir mi hiç?
Dağı, taşı, tepeleri, dereleri sevmeyen,
Allah’ı sevebilir mi hiç?

Otu, çiçeği, ağacı, bitkiyi sevmeyen,
Allah’ı sevebilir mi hiç?
Balığı, kuşu, kurdu, kediyi, köpeği sevmeyen,
Allah’ı sevebilir mi hiç?

Bebeği, çocuğu, ergeni, genci, yaşlıyı sevmeyen,
Allah’ı sevebilir mi hiç?

Sevgi en büyük ibadettir,
Yaradan buyurur:
“Yaradılanı sevmek en büyük ibadettir;
Sevmeyen giremez cennetime.”

Sevmeden cennete gidebilir misin?
Yaradılanı sevmeyen, sen misin?
Sevmeyen yürekte Allah barınır mı?

Yerde gökte arama Allah’ı,
O, şah damarındadır,
Arayanın gönlündedir.

Gönüller Allah’ın ikametgahıdır,
Orada yaşasın sevda, aşk, huzur.

Aşkla kalın, canlar...