Gönül Sofrası Şiiri - Döndü Dülger

Hayalin kapımı çaldığı vakit başlıyor kendimle savaşım.
Git desem kendime yeniliyor.
Gel desem kaderin önünde diz çöküyorum.
Suretine hasretken, sıretinde nefes almaya çalışmak,
Çaresizlik içinde çare aramak,
Seni senden dilenip, beni bana kırdırmak,
Bu sevdadan alnıma yazılan.
Hayalin yüreğime sızdığı zaman başlıyor azabım.
Şakaklarımda karşılıklı bir atışma, zihnimde bir bulanma,
Göğsünden vurulmuş yatıyor ümit sipahilerim.
Birken bin sen duruyorsun karşımda,
Bir tarafın güllerle bezeli, bir tarafın kanlı bir mızrak.
Git desem güllerim kuruyacak,
Gel desem kader beni sağ bırakmayacak.
Yolun sonu hep ateş altı, hep hüsran,
Bu sevdadan bana kalan.
Şikayet sanma arz_ı halimi.
Kimi kime şikayet edeyim.
Sesime ses olan Sedayı kime nasıl isyan ettireyim.
Sensizliğe fermanım kaderin önünde aman dilenirken,
Hayalin bırakmıyor yakamı mecalsiz gönlümden.
Yine biliyorum ki mağlubiyetim yüreğin figanına olacak,
Kılıçlar kuşansa da, meydan muharebesi kurulsa da,
Kaderim beni darboğaza soksa da,
Gönül sofrası yine kurulacak bu sevda böyle kalmayacak....
Döndü Dülger