Gönül Bağımda Kurudu Dalar

Ah gönül bâğım, yâr âğım...
Sökülmüş bir hece gibi düştün toprağıma,
Üzerimden geçti eski harfli yalnızlıklar.
Aşk, eskiden bir kelamdı, şimdi alfabenin sürgün harfi...

Bir sevda yazdım, göğün yamacına;
Yağmur okudu önce,
Sonra toprak ezberledi beni.
Sen unuttun.

Şiir gözlü cân yârim...
Bakışların:
Cami kubbelerine sinmiş ezanlar gibi
Bir içli, bir yüksekte...
Ben mi?
Ben hâlâ sokak lambalarına yaslanan bir mısrayım,
Karanlık yanımda kırık bir vezinle beklerim.

Sevmek çok edebiyât
Cümleler uzar, kelimeler güzelleşir,
Süslü mecazlar kurar kendine çadır,
Ama sevilmek…
O bildiğin gibi değil:
Bir sessiz redaksiyon,
Bir çıkmaz paragraf,
Bir sayfa kenarında unutulmuş yalnızlık dipnotu.

Yârim,
Sen bendeki baharın adını bilmedin,
Ben her yaprağını ezberledim.
Sana papatya demedim hiçbir zaman,
Sen ki bir ömre bile ağır gelen
Bir sabah vurgunuydun,
Şiire sığmazdın.

Kör bir aynaydı kalbim,
Gözlerinde suret arayan...
Sen geçtin içimden,
Adını duvarlara yazdım —
Taştan taş düştü de,
Senin sesin düşmedi bu şehirden.

Bak,
Sana benzemeyen her kadına susuyorum.
Çünkü sen bir suskunluğun suretinde geldin,
Gürül gürül sevdim seni,
Sen bir rüzgâr bile etmedin.

Dünya göze görünmezmiş
Yar gözünden düşen yaşa bakınca,
Ve insan en çok
Terk edilişini ezberlermiş bir şarkının nakaratında.

Ah yâr âğım...
Bir türkü yaktım sana,
Bağlama sustu, teller utandı...
Bir cümle kurdum seni anlatan:
"Sevmek çok edebiyat,
Ama sevilmek ne çok şiirmiş..."

Kalbim hâlâ sana açık mektup,
Zarfını sen yırttın da,
Postacı ben oldum:
Her kapıyı çaldım,
Seninki hariç.

Artık biliyorum,
Aşk, kendini bilenin değil,
Unutulana yazdığı bir müsvedde.
Ve gönül:
Sevdiğini değil,
Yandığını ezberler.