Gönlümün İstanbul'u... Şiiri - Döndü Dülger

Ey gönlümün İstanbul'u.
Seninle başlayan her cümle kalabalığa inat duyuruyor sesini bana.
Adını her andığımda Fener'in taş sokakları susuyor.
Gökyüzü dahi nefesini tutuyor.
Balatın yorgun duvarları aralıyor hafızasını,
Sevdanı İstanbul'un sokaklarına tekrar tekrar anlatıyor.
Yüzün gözümün önüne gelince,
Haliç gümüş bir ayna gibi yansıtıyor seni bana.
Karış karış gezdigim bu caddeler,
Seninle yeniden aşkı fısıldıyor.
Üsküdar'da adımların duyuluyor,
Kandilli'nin yorgun çınarlarına gölgen düşüyor.
Varlığın Galata'da çözüyor bütün düğümleri,
Bir sözün Beyoğlu'nun gecelerine yıldız olup yağıyor.
Beşiktaş'ta nasibini alıyor sevdadan yana,
Islanmış sokaklarında Erguvanlar boy veriyor.
Ey gönlümün vazgeçilmezi.
Ben seni İstanbul'un gizemli havası gibi doldurdum içime,
Yeditepe'nin her birine özlemini yerleştirdim.
Galata gibi gösterişli,
Kız Kulesi gibi efsane olamadık ama,
İstanbul Boğazında gözyaşını martılara saklayan,
Her aşık kadar gerçek bir sevda yaşadık.
Masalsı bir son yazmayı başaramadık ama,
Yarım kalan bir sevdayla,
Eksik ama unutulmaz bir duayla,
Sessiz ama ölümsüz bir aşkla,
İstanbul'a yüreğimizi,
Serin Boğazına yaşayamadığımız bütün baharları uğurladık....
Döndü Dülger