Gömleğim. Şiiri - Orkun Işık

O vakit genciz ya, tıfılız yani
Yıl 1983 - 1984 falan
her şey yalan
olmaz mı hiç ya dünden bir şeyler kalan
yok anasını satayım, yok işte.
yeni yeni gençliğe adım atmaktayız,
kızlara bedavadan caka satmaktayız
gece gezer gündüz yatmaktayız.
neyse,günlerden bir gün gittiydik
fuar denen insan kalabalığına
yalnız mı yalnız başımıza
bir baloncunun yanına
güya para kazanmaya.
bilmem ne gazıyla balon şişiriyorlar
anladık ki uçan balonlar öyle olmakta
bizde çalışalım mı abi dedik
selam vermedik diye fırça yedik
ama yine de “tabi” dediler...
kaça çalışacağız ne yiyip içeceğiz belli değil.
başladık balonları şişirmeye
sonra kasa iplikleriyle bağlamaya.
bağlayıp bağlayıp odanın içine salardık balonları
rengarenk...
ben hep kırmızı ve beyazları şişirir salardım tavana
kırmızı beyaz.- beyaz kırmızı başka renk var mı ki?
sonra saldığımız balonları toplar,
bir urgana bağlardık.
Haydaaa, çıkardık Fuar meydanına satışa.
ben manyak manyak balonların üstüne bir şeyler karalardım
herkes cebinde sigara taşırken
neden ben hep kalem taşıdım hiç sormadım
okumamıştım da ki kalemi seveyim!
unuttum ne yazardım
zaten okuldan atılmama sebepti unutmak
ve yazılı balonları
tutuştururdum insanların ellerine
bir kırmızıdan bir beyazdan
ulan! Patron ne anlar ay yıldızlı bayraktan
bazan parayla bazan parasız.
balonlar biterdi böylelikle
patron hesap isterdi öylelikle
şişirdiğim balonların hesabı sattıklarıma denk gelmezdi
yani eti kemiğini kurtarırdı o günün hasılatın.
meğerse hasılatı kediye yüklermişim miyavdan
bir gün yine çıktım insanların arasına
bu sefer balonlarım çok
belki yüz belki yüz elli...
çekip çekip bırakıyordum balonlarımı gök yüzüne
kızdırmış olmalıyız ki gökyüzünü
hepsini aldı elimden.
urgan başıma düşerken
baktım ki balonlarım gidiyor ellerimden...
BEDAVADAN.
O oldu bir daha balon satmadım...
Ama parasıyla aldığım gömleği de hiç unutmadım,
Unutmadım! ..