Gölgeyle Konuşan Şiiri - Sinan Bayram

Gece indi, yıldız sustu
Zaman eğildi sonsuzluğa
Bir fısıltı geldi rüzgârla,
“Sen kimsin?” dedi boşluğa.

Ay, aynaya döndü semada
Gölgem yürüdü benden önce.
Bir el dokundu içimde bir sırra,
İsmim unuttu beni bir hece.

Ağaç susar, taş konuşur,
Işık bile geri çekilir bazen.
O an anlarsın: Görünen yalan,
Gerçek saklı kalpte ve gazel.

Bir harf döner bin kapıya,
Her biri açar bir başka beni.
Ben mi geldim, o mu çağırdı?
Kimse bilmez, sadece sesi.

Ben yürürüm görünmeyenle,
Görürüm düşü, duyarım yokluğu.
Ve bazen bir damla külden
Doğar içimde sonsuzluk duygusu.

Sinan Bayram