Gölgesi Kalmış Bir Hayat

Kimse duymuyor artık içimin çığlığını,
bir yankı gibi dönüyor duvarlardan…
Konuşmuyorum,
çünkü kelimeler de yoruldu artık
anlatamadıklarımdan.

Sabahlar gelmesin istiyorum bazen,
çünkü gün ışığı,
karanlığımı daha görünür kılıyor.
Yüzümde bir gülümseme taşıyorum
sırf insanlar sormasın diye:
“İyi misin?”

İyi değilim.
Belki de hiç olmadım.
Sadece sustum,
herkesin "güçlü" dediği yerde
en sessiz köşeme çekilip
biraz daha eksildim kendimden.

Hayat denen bu kör oyunda
rol yapmaktan yoruldum.
Ben hep yanlış sahnede
alkış bekledim.
Perde kapandı,
ama ben hâlâ orada duruyorum,
çıkamıyorum içimden.

Bazen yok olmak,
var olmaktan daha az acı veriyor insana.
Çünkü bazen yaşamak
sadece nefes alıp
yavaş yavaş tükenmeyi izlemek oluyor.

Kendimi unuttuğum günlere geldim artık.
İsmimi duysam yabancı gibi dönerim bakmam,
çünkü ben o ben değilim.
İçimde yalnızca
gölgesi kalmış bir hayat taşıyorum.