Gölgenin şarkısı Şiiri - Semih Kayış

Yeşilin omzuna yaslanmış bir huzur,
Gökyüzü masmavi, içimde bir durulur.
Yalnızlık değil bu, tek başınalığın ta kendisi,
Rüzgar bile sanki bana eşlik edercesine sessiz.

Bir ağaç var orada, hayatın direği gibi,
Ne rüzgarla eğilir, ne güneşle küser gibi.
Gövdesi kalın, yılların ağırlığı var kabuğunda,
Ve yine de dimdik, gururlu, vakur durur yamacında.

Banklar boş, ama her biri bir anıya gebe,
Sevda sözcükleri, kahkahalar, içten içe dilekler belki de.
Zemin yeşil bir davetiye gibi serilmiş ayaklar altına,
“Gel” diyor, “biraz otur, dünya kalsın ardına.”

İçimde bir serinlik, içimde bir yaz,
Kalbimde bir sükûnet, ne kırık ne biraz az.
Belki yalnızım, ama eksik değilim;
Doğayla birim, kök salmış gibiyim.

Ey yürüyen Semih, bil ki yol sende,
Her adımda yeşerir umut, her nefeste bende.
Bu kare bir an değil, sonsuzluğa açılan bir pencere,
Ve sen, işte tam da orada, gölgenin şarkısında, kendi yerine.