Gölgelerin Ardından Şiiri - Hatice Güzen

Gece,
diken üstünde yürüdü.
Işık,
sessiz kanatlarda süzüldü.
Kırık aynaların içinden
umut arandı.
Dudakta,
yarım bir şarkı
unuttu kendini.

Yalnızlık
dokundu tene,
soğuk rüzgâr gibi indi.
Sözcükler,
dökülen yaprak;
taştı bir bir sessizlikten.
Her harf yanık,
her satır kor.

Zaman,
ince bir camda durdu
kırılmayı bekledi.
Geçmişin zincirlerinden
sıyrıldı bir gölge.
Diri, dimdik,
kırk yılda bir açan
bir çiçek gibi durdu.

Göz,
uzakları yansıttı.
Toprağa düşen
sessiz tohum
kaldı, büyüdü,
karanlıktan geçti.
Her adım,
suskun izler bıraktı
yüreğin kör kıyılarına.