Gölge Ayları Şiiri - Haydar Güner

Birbirimize yabancıyız artık,
sessizliğin dili ağır basarken.
Zaman dışı anlar işler tenime —
her sözcük bir yara,
her susuş bir karanlık.

Anlatılmamış hikâyelerin ağırlığı
çöker omzuma.
Suların şarkısı dilsiz şimdi,
ağlamak bile fazla gelir bazen.

Önümde solmuş fotoğraflar;
gözlerinde hüzün yangınları.
Bakışlarının ağında takılı kalmışım,
gülüşlerin — habersiz bir fırtına,
yaz rüzgârları gibi utangaç, geçici.

Dolunay vurdukça sulara,
hayaletler çağırır geçmişi.
Oradasın işte,
yağmur kokulu günlerde,
bir nehrin kıvrımında gülümseyen —
akıp giden bir düş gibi.

Dalıp gidişlerimi sorarsın bazen:
denizlere düşüşümü,
aya rağmen karanlıkta kalışımı.
Haziran kanıma karışır her gece,
adın kazılıdır kaçtığım her sokakta,
bir gölge gibi peşimde yürür.

Rüzgârlar seni getirir bana,
ve ben dönerim yaranın tam kenarında.
Yarada dönüp duran bir bıçak gibiyim —
suskun ama keskin.

Bu masalın yalnız kahramanıyım.
Sen olur musun,
karanlıkta bana yol gösteren yıldız?