Göçmen Şiiri - Nuri Can

‘‘Köyler özlem işçisi
Ha Alaman ha Yemen”
Başaran

Ben yüreği yaralı bir ülkenin çocuğuyum
umudu yağmalanmış bir ülkenin
en öksüz yanıma sarıp yokluğu yoksulluğu
gözlerimde duman duman bulut
yüreğimde dağ dağ kahır
ve elimde kırık bir bavulla
dünyanın dört bucağına taşır beni trenler
malım mülküm yok hasretten başka

karanlık geleceği çocuklarımın
ben ise heybesi ağıtlar yüklü bir yolcuyum
vurulmuş bir kuş gibi yaralı
hüzünlü bir dağ gibi karalıyım

durmadan,
ezgiler sürerim kanayan yerlerime
bir yalnızlıktan bir yalnızlığa sürülürüm
özlemler büyütürüm yorulmadan
yüzümde taşıdığım acı ise, kimliğim
biraz öksüz, biraz yoksul ve göçmen

yelkenlerini rüzgara vermiş bir gemiyim
özlemle ayrılığı
çileyle yalnızlığı taşırım durmadan
bilinmedik denizlere açılırım
bilinmedik denizlere uzanan kıyılara
vardığım her limanda iş ararım
biraz mahçup, biraz mahsun ve ürkek

kanayan ekmeğimdir dünyanın damarlarında
dökülen alın terimdir emeğin ırmaklarına
ve satılan umududur iş pazarlarında

her ah çekişte yürek yürek eririm
çekilirim damar damar
terkedilmiş köylerin acısı dolar içerime
her gün kar yağar düşlerimin üstüne ince ince
her akşam odalar özlem kesilir
sokaklar hüzün
ve her gece karalara bürünmüş bir gelin bekler beni
biraz yangın, biraz dargın ve dalgın

Nuri CAN 1980 Nijmegen