Git Şiiri - Özlem Ulusoy

Ellerini ellerimden kurtarıp,
Gözyaşlarımı görmemezlikten gelip,
Umutları,anıları,hiç istemeyerekte olsa çelimsiz yüreğimi,
Doldurup bir bavula giderken,
Gitme desem!

Çocukluğumu tutuştursam ellerine
Hani elleri sürekli boşluğu yakalayan,
Emeklemekten yorulup,yavaş yavaş yürümeye kalktığında,
Tökezleyip,sonra hiçbir şey olmamış gibi yola devam eden çocukluğumu
Hala mı gitmekte kararlısın?

Ya da gençliğimi versem ellerine
Sürekli koşuşturan hayatı, yakalamaya çalışan
Sevdasını kitap sayfalarının arasına özenle gizleyen
Mahallenin delikanlısı gençliğimi,
Yine mi olmadı?

Peki, umutlarımı versem,
Çat kapı misafir gelen,
Arsız ama bir o kadar da sevimli,
Gurursuz,yüzsüz umutlarımı…
Ama ben sana bunları zaten mi vermiştim?

Demek,yetmiyor artık sana, seni seven bu adam
Peki,git o zaman
Ama gelipte
Çocukluğumun,gençliğimin, umutlarımın
Eline ayağına kapanıp özür dileme.

Olur ya
Unuttuğum ve hatırlamak istemediğim yüzünü,
Gülümseyerek hatırlamaya calısırken görebilirim kendimi.
Gözyaşlarımın sokaklarında kaybolmaya çalışırsan,
Dayanamayabilirim

Belki giderken söylediklerini, hatırlamayabilirim
Olur ya belki elinde bir elma şekeriyle
Çocuk yüreğimi avutmaya çalışırken görürsem seni,
Hani,dağıtmıştın da oyuncaklarımı,annem kulağımı çekmişti
Annem affederse,olur ya ben de affedebilirim

Bu yüzden,
Sen git,sadece git ve bir daha sakın gelme!