Gidiyorsun... Şiiri - Ahmet Muhtar Özmen

gidiyorsun...
böyle kolay bitişlere alışkınım aslında
ama kabullenemiyorum bir türlü bu sessizliği
neden susuyorsun?
baksana gözlerime,
tutsana ellerimi.
bitti desene...
çok mu zor?
söylesene hiçmi kıymeti yok yaşadıklarımızın?
yani evet ayağım takılıp düşersem birgün
yanımda olmayacaksın biliyorum
yada sahilde şöyle bir yürüyüş yapamayacağız bir daha.
yağmur yağarken altına kaçacağımız bir sundurmada olmayacak artık.
gözlerime baksan aslında bir kere.
desenki sevmiyorum seni bitti.
bu suskunluk neyin nesi?
gözlerimdeki buğulanmada mı çekmiyor dikkatini.
oysa kıyamazdın sen bana.
dayanamazdın hüzünlenip ağlamama.
hem sen beceremezsin bensiz çoğu şeyi.
kim yapacak gravatını takım elbise giydiğinde.
ya da kime soracaksın saç traşım olmuşmu bi bak bakalım diye?
gerçekten bittimi içindeki ben.
değermi bunca zaman sonra nedensiz bitişlere.
bari şöyle bir sofra kursaydım.
karşılıklı 2 tek atar beraber kutlardık bitişimizi.
şimdi benden gidip kime derdini yanacaksın.
boşlukları doldururmu başka bedenler.
şimdi gidersen bende giderim.
bir dahada ne sana ne kendime geri dönmem.
tehdit etmiyorum seni,
yanlış anlama sakın.
sadece kaldıramıyorum bu sessizliğini.
içinden kimbilir neler geçiyor bilmiyorum.
ama iki kelime etmeden gidersen.
hakkımı helal etmiyorum...