Gidesim Var... Şiiri - Lokman Gülbahçe

Gece karanlığı sokakları sarmıştı. O, elini sıkıca cebine koymuş, son bir kez arkasına baktı. Kalbindeki ateş, yanan anılar ve boş sözler onu artık burada tutamazdı. “Alıp da başımı bu lanet yerden… Dönmemek üzere bir gidesim var,” diye fısıldadı kendi kendine. Adımlarını hızlandırdı, çünkü ardında bırakacağı her şey acı ve hayal kırıklığıydı. Artık gitmek, tek çözümüydü. Kapılar önünde durdu, ama açılmıyordu. Her dokunuşu acı veriyordu, her duvar bir engel değil, bir alevdi. Geçmişin izleri, eski hayaller, her adımında yeniden canlanıyordu. Ama artık duramazdı; geçmişin zincirleri onu tutamazdı. “Laf ile destek her zaman çoktur… Ama sözler boştur, kifaye yoktur,” dedi. Artık karnı tok, gönlü yorgundu. Dinlemeyen, anlamayan herkesin arasında kalamazdı. Lafzede biliyordu ki, artık sözler çözüm değildi. Yüreğini, canını, tüm acısını yanına alıp gitmeliydi. Ve adımlarını attı; geceyi ardında bırakarak, dönmemek üzere yola koyuldu. O andan itibaren geriye bakmadı; çünkü gideceği yer, yüreğinin tek istediği özgürlük ve huzurdu.