Geriye Kalan Şiiri - Ahmet Yusuf Yılmaz

Bize malum olmamış dünyanın ne getireceği.
Bazen bakıp da diyorum neler geçmiş üstümüzden...
Ya bir karga, ya bir güvercin.
Kimi zaman ikisi birden uçtular üstümüzden.
Zengin kız, fakir oğlan misali...

Toz kondurulmaz sevdalar.
Hala suç muydu,
Değil miydi bilmiyorum.
Bildiğim tek şey var;
İnsan eninde sonunda yalnız kalıyor.
Sonra zıplamak aklına geliyor birden,
O yalnızlığın çelmesinin üstünden.

Ben yalnızlığımı da,
Yalnızlığımın çelmesinin üstünden zıplayabilişimi de,
Bir güzele borçluyum.
O gidiverdi birden,
O geliverdi birden.
Ve birden,
Nasıl olduysa;
Eski haline döndü üstü tozlanmış muhabbetler...
Bunları düşünüyorum eskileri hatırladıkça.
Az buz değilmiş o günler,
Çok buz olduğu zar zor erimişler...

O günü hatırlıyorum.
Çaresizlik içinde kıvranırken,
Ettiğimi (hata mıdır bilinmez...) ,
Söylediklerimi düşünürken,
Yalvarışlarımı hiçbir sanatsal kaygı gütmeden,
Adına şiir denen bir bahaneye döküyordum.
O yalnızlığın bir gidişi var ki,
Öyle bir nefes doldu ki odama,
Sıcaklığından yalnızlığını unuturdu insan.

Yalnızlığımdan kurtuluşum için çırpınışlarım,
Yüreğimin önünden gitmiyor...
O dostluğu kurtarmak için,
Az mı yandı içim?
Nelerden feragat ettin gönül.
Neleri sildin klişe aşık defterinden...

Yazmamak üzere girdin bu yola tekrar,
Ama gel gör ki;
Şiirler kurtardı seni aslında,
O kasvetli günden, günlerden...
Gelen güzelin güzelliğinden hiç bahsetmiyorum bile.
Zamanında az mı bahsettin gönül?
Az mı yandın yüceltme uğruna?
Şu an bile yüceltesine ölüyorsun,
Biliyorum.
Ama etme!
Edersen ipin ucu kopmakla kalmaz,
Her gelen ipi koparırsın.
Yazdığınla kalırsın.
Neyi ispat edersin?
Ne yürekten teşbihler kullandığını mı?
Nasıl yürekten yandırdığını mı?
Yazdırdığını mı?
Gerek yok herhangi bir ispat telaşına.
Edebildiğini ettin zaten.
Geriye kalan zaman.
Zamanın nelere meyil verdiği, verdirdiği...

Mutluluktan şaşırmak istiyorum bazen.
Öylesine şaşırmak istiyorum ki;
Umutsuzluklar, imkansızlıklar kaybetsin kendini.
Kaybetsin de,
Açılsın tüm gönül perdeleri,
Güneş dolsun yüreğimize.
Düşünme sen bunları.
Gün gelir sen de gönülsüzün biri olursun,
Beni de gönülsüzün biri yaparsın.
Kendine o kadar güvenme gönül!
Bize malum olmamış dünyanın ne getireceği.
Geriye kalan sadece kader...
Kaderin ne isteyeceği...