Dönüyorken herşey
Şafak sessizliğime
Zamanla düzelmiyordu
Sonradan varolan
ve zamana bırakılan herşey
Bıraktığın düş kırıkları tarlasında
Özlemlerin özü hep
Hep yalnızlıktı
Nereye kaçarsan kaç
Hayat hep yalandı
İçindekilere öfkeli
Ulaşılmaza özlemli
Seni kalbinin içine düşüren kimdi
Dünyaya düşürdüğü gibi
Seni düşündüren kimdi
Hiç düşündün mü?
Yıldızların uzaklığını,
Gecenin sonunda
Garip bir burukluk vardı
Havadan desem değildi
Güneş mi tutulmuştu
Ben mi hiç anlamadım
Kaldırımları sessizce yürüyordum
İçimden çok sesli düşünüyordum
Düşününce seni
Düşüyorum yeni diyarlara
Soluyorum Mutlulukları
Bakıyorum
Senli benli resimlere
Aldım arabadan soğanı
Yaparım şimdi ben
En güzelinden hayatın umut paparasını
Ye dur bitmez artık
Birde yeni yaraları sirkeyle yıkamak lazım
Tadı hayatında kalır
Düşerken bir dünya
Görüyordu gözlerim
Grilikler içinde
Ölüme gülüyordum
Korkmuyordum zerre kadar
Sonum oluyor sanıyordunuz
Hançerlenmiş ellerimden
Dereboyu kanlarım akardı
Kirlenmesin beyazlığın diye
Uzanamadım sana,
Saflığına bir kırmızı düşerde
İçim yere değerdi
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!