Gelincik Hanim Şiiri - Seyfi Karaca

Gelincik hanım
Ey edası nazı öpülüp sevilesi çiçek bu serin rüzgarları alıp nereye götürmektesin böyle
Bu solgun durgun sonbahardan öteye akıp giden ekim günlüğünün yumaklanmış ilmek örgüsü ve çilesiyle
Hem bak bugün insan dediğin
Gösterişli giysiler ve eşyaların yanında sırıtıp durmaya hayatını kaybetmiş aksesuardan ibaretken
Durmaksızın hiç kimseye gülümseyen yüze yapıştırılmış nesneyken
Hem sonra
Hem sonra
Hem sonra, sırrı hikmeti huzuru mutu umudu ve mutluluğu eksi sıfırlarda kendi kabuğuna ve yerin dibine doğru
Hiç bir yaşama sevincinin
Sekam sabahın
İyilik güzellik emaresinin
Hayal ve hasret kıvancının
Özgürlük kıvılcımının
Keşfetme duygusunun
Kavuşma arzusunun
Onurlu ve saygın yaşam belirtisinin
Birlikte ve berabercelik çağrışımının
Kendini bulma çığlığının
Hayat ışığının, çeşniler güzelliğinin ve dünyaya ulaşıp çıkma asansörün çalışıp işlemediği
Gelincik hanım,
Elbiselerin gülümseyip durduğun camekan posterinden giymiş kulanmışsın da böyle öteyi beriyi
Yaşı yağmuru
Ağıdı yalnızlığı
Kuru dalları ve sararmış solmuş sonbaharı
Ve yara bantlarında sarılı kristalden hangi çorak dönenenece
Kaçıncı sırılsıklam durağa
Kavanozların içine sığmaz ki gözyaşların ey çiçek, gelincik hanım..
İçinde buz tutmasın üzülüp incindiklerin ve bırak kirpiklerinden süzülsün aksın
Yaralarını kimseye göstermediğin kederini ve yanaklarını sevsin okşasın
Bir perdesiz sazdır her günaydın, senden başka nereye götürüp gideceksin seninle doğar
Sende dolaşır
Seninle başlayan seninle tükenmez ki ey kara toprağı gülteniyle boyayıp süsleyen çiçek
Çarkıfelekte konforlu bir bavuldur yaşamak kilidin altındaysa bölük pörçükleşmiş yapay insan
Dünyaya doğan batan güneşin ardında başka fener kule yok sen de doğum gününü kuru yere bırakacaksın
Ey inceliğin sonsuz evreni, gönül çekenlerin düğüm noktası zarifliğin püsküllü belalısı gelincik hanım
Yüreğinde çırpınan can kuşudur eskiden beri salıkngaçtan kundaktan ömrün canın sağ olsun
Sana armağan olan,
Avuçlarına dökülüp senden heder ziyan olmasın

Ekim/25