doğrul bakalım
şikayet etme hemen
yine sana geldim
ne var ne yok
son görüşmemizden sonra
solgun görünüyorsun
ve yorgunsun
dünyanın bütün dertleri
senin sırtında sanki
bırak artık bu işlerin yakasını
halen takıyor musun
bak giydiğim
en çok sevdiğin çizgili gömlek
hani yıpranmıştı da
yakasını çevirtmiştin
ayakkabılarla birlikte aldığın
ha aklımdayken söyleyeyim
kendime
yeni berber de buldum
malum sana çok borçlanmıştım
soruyorsan
ağır geliyor
canım çok acıyor
geçen her yeni gün
biraz daha koyuyor
oturup da
mesafesiz sohbet edeceğim
düşünceme ket vurmadan
dertleşeceğim kimse kalmadı
kızacaksın ama
hayatımdan
tüm gereksiz insanları çıkardım
kimsenin yıpratmasına
izin vermeme kararı aldım
çok isterdim
Ezgi’nin anneliğini
keşke görebilseydin Efe’yi
eminim içine sokardın
koklar, koklardın
bir görsen gözlerini
mimiklerini, tepkilerini
kimselere bırakmazdın
yokluğun her gün
kara bulut gibi
kümeleniyor gözlerime
hayatın çekilmezliği
olanca ağırlığıyla
çöküyor göğsüme
tüm anlamsızlığını koruyor yaşam
başka da
kayda değer bir şey yok buralarda
Kasım 2020
Kayıt Tarihi : 27.11.2020 15:43:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.

Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!