Gel Diyemem Şiiri - Hakan Alparslan

Kimi zaman bir, hiçbir şey için yalnız kalır insan.
Şehrin ıssız kalabalığında boğulası gelir.
Bilinçsiz yollarda, hep aynı simaçlarla;
Farklı yaşamlar içinde sadece bir dinginlik arar.
İskelede bir balıkçı teknesi düşün,
Işığı, yosun kokusu gözlerimi kamaştırıyor.
Üstüm, başım is kokusu.
Bir nefes alabilsem,
Keşkeler de boğulmasam keşke.
Belki çok yakınsın, bir merhabaya uzak.
Buralarda yollar inadına arnavut kaldırımı,
Çiçekler solgun.
Kardelenler yaz günü, yüzünü gösteriyor.
Bir bu kadar beyaz, bir bu kadar apansız.
Dalgalarla gelmiyor nitekim yalnızlığım,
Ben bu denli savruk olmamalıyım.
Gel diyemem, o kadar kolay değil...

Unut gitsin, geride sırma kaplı bir el emeği.
Kanaviçenin bende anısı neyse,
Bildiğin denli savur sende.
Üşüyorum sadece.
Ben bensizim, şehir ayaklar altında.
Gel diyemem, o kadar kolay değil...

19.08.04