Gel desem gelir misin? Şiiri - Mehmet Bi ...

Gel Desem Gelir Misin?

Kadın...
Şimdi ben bu satırları,
senden ayrıldıktan iki bin yüz doksan gün sonra
ilk kez boş bir sayfaya yazıyorum.

Sana asla kızgın olmadım.
Ve asla kin büyütmedim içimde sana dair.
Ama küçük bedenime
kocaman bir boşluk yerleşti...
Zaman zaman nefes alamadım.
Gözlerimden belli belirsiz yaşlar aktı.

Önce,
bir bir sevdiğim şeylerden vazgeçtim.
Sonra,
seninle yürüdüğüm bütün yolları hafızamdan sildim.
Şehirleri...
Yemekleri...
Manzaraları...
Ve en önemlisi,
bütün fotoğrafları bir bir yırtıp yaktım.
Sana dair ne varsa sildim.

Silmek istedim aslında.
Ama bir kez çocukların yüzüne baktığımda…
seni hatırlamaya yetiyordu.

Ben, seni sildiğimi zannettiğim bir dünyada
hâlâ seninle yaşayan
yorgun bir ruhtan ötesi olamadım.
Onca yılın ardından,
seni unutmadığımı bilerek
seni yok saymakla mücadele eden bir kalbin
çırpınışıyım sadece.

Her gözümü kapattığımda gözlerin,
her açtığımda saçların…
Güneşe baktığımda gülüşlerin,
aynaya baktığımda ise
ölü bir adamdan başka hiçbir şey göremiyorum sessizliklerimin ardında.

Ben galiba…
Seni uzaktan izleyip
yokluğuna alışmak isteyen bir duygudan ötesi değilim.

Ne zaman bir şeylerin ucundan tutmaya çalışsam,
ilk aklıma gelenin sen oluşu,
beni feryatlara boğan bir dağ eteğinde
masum bir papatyanın yaprağındaki saflık gibi,
çaresiz hissettiriyor.
Ve ben…
saflığın içindeki çürüyen yalnızlığım.

Bugün seni düşünmekle başladım güne.
Hatta ilk satırıma
adını iliştirdim.
Seni gördüğüm o ilk günü
gözümün önüne getirdim maziden çalarak…
İlk duyduğum sesi,
ilk nefesini.

“Ben nerede hata yaptım,
nerede yanlış yaptım?”
diye kendimi her gün paralamaktan
yoruldum.

Bir yasemin bahçesinde
senin kokuna rastlarken,
senin olmayan varlığına
asılsıkı sarılmaktan başka hiçbir şey yapamadım.

Her şey için çok mu geç, bilmiyorum.
Ama bildiğim bir şey var:
Ben seni,
ilk günkü gibi hâlâ özlüyorum.

Gel desem, gelir misin?
Sen de beni özler misin?
Ben yokluğunda yanarken,
sen varlığında ışık olur musun?

Mehmet Bildir