Gel Şiiri - Handan Koca

Nisan ayında bir yağmur damlası olup gel,
Susamış ruhuma can ver.
Tüm bildiklerini unutsanda,
Merhametini unutmadan gel.
Aklını kaybetsende,
Doğru yolu kaybetmeden gel.
Geleceksen sevgili,
Makam, mevki, kariyeri boşver,
Bir tek yüreğini alıp, gönlümün tahtına gel.
Bütün servetini soyun,
Tüm çıplakğınla bana gel.
Aynadaki ak pak suretinle gel.
Günahlarından arınma,
Tüm sevaplarını bırakıp gel.
Kendinden utanmadan,
'' Ben buyum'' diyerek korkmadan gel.
Izdıraplarını yüklenip,
içindeki şefkat duygularını kaçırmadan,
bir öksüz başı okşadıktan sonra gel.
Ayrılma hiç bir sevgilinden,
Hepsinin sevgisini yüreğinde toplayıp gel.
Annenin öpülesi ellerini, omuzundaki şalını alıp gel.
İstanbul'u feth eden atların heybetini alıp gel.
Gel sevgili,
Gel de gözün kulağın olayım.
gel, cehennemde çekilecek azabın olayım.
gel de önümdeki dağları geçeyim.
gel leyla olayım, mecnun yerine yanayım.
gel dertlerinin dermanı olayım.
gel de bir kere hatırımı soruver.
vazgeçtim bütüm iltifatlardan
ismimi bir kere dudaklarında duyuruver.
vazgeçtim güneşe bakmaktan, razıyım karanlıklara,
yeter ki, bir kere cemalini gösteriver.
Gel sevgili,
büyüttüğün gülleri soldurmadan gel,
Çocukluğunu iç cebine saklayıp,
bana büyüdüğün kadar gel.