Geceyle Konuşan Kalp Şiiri - Sinan Bayram

Bir geceydi, yıldızlar bile susmuştu,
Göğsümde yankılanan eski bir vuslattı.
Rüzgar, adını fısıldıyordu dallara,
Bir zamanlar sevdiğim, şimdi hayal olan sana.

Ay, dudağında unutulmuş bir öpücük gibi,
Süzülüyordu pencereme.
Uyuyamıyordum; çünkü uykusuzluk,
Senin yokluğuna en yakın şeydi.

Zaman, saatleri bırakıp gitmiş,
Anılarla dolmuştu odanın içi.
Her köşe bir bakışın yankısıydı,
Gözlerinde kaybolduğum o ilk an gibi.

İçimde bir ezgi yükseliyordu usulca,
Neşe değil, sitem değil;
Sadece seni yaşamak,
Ve bir daha yaşayamayacağını bilmekti.

Kalbim, eski bir defter gibi,
Sayfalarında sen,
Satır aralarında ise sessizlik vardı.
Bir cümle yarım kalmıştı:
"Seni..." demiştin, devam etmemiştin.

Ben devam ettim oysa,
Her şeyin sonuna kadar.
Sonsuzmuş gibi sarıldım ismine,
Yüzünü unutmamak için her gece yeniden çizdim zihnime.

Artık her sabah, seninle başlar
Ve her gece seninle biterim.
Bir şair gibi değil,
Sadece seven biri gibi severim.

Ey adını anınca içimde ürperen melodi,
Ey gidişinle eksilen dünya,
Bil ki, her kelimem sana döner,
Her şiirim seni arar.

Ve ben, bir daha bulamasam da seni,
Her dizemde saklayacağım,
Kaybolan zamanın yankısını
Ve geceyle konuşan bu kalbi.

Sinan Bayram