“Gecenin kıyısında Oturuyorum "
gecenin kıyısında oturuyorum
yalnızlığıma sokuluyor paslı bir rüzgâr
sokak lambaları sarı bir hüzünle yanıyor
kente çöken bu sessizlik
insanı kendi içinden vuruyor bazen
sen diyordum,
sen çıkıp gelirdin belki
omzunda telaşın, saçlarında o yarım gülümseyiş
o zaman bu dar sokaklar
birdenbire genişlerdi içimde
ama yoktun
keder, cebimde sakladığım eski bir bıçak gibi
ağırlaştırdı adımlarımı
elim titredi sigarayı ararken
çünkü insan, unuttuğunu sandığı şeylere
hep en karanlık gecelerde rastlıyor
sen şiir diye soruyorsun ya
ben çoktan yazdım aslında
adını söylemeden, yüzünü çizmeden
yine de senin olduğunu bilen o gizli titreyişle
belki dönersin bir gün
belki dönmezsin
ama bil:
bu şehir, seni düşünenlerin
kırık aynasıdır biraz.
Burhan GÜLER
Kayıt Tarihi : 15.11.2025 21:41:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
hep en karanlık gecelerde rastlıyor
tebrikler burhan kardeşim...
belki, yalnız bir sokak lambasıyım,
ve acizim aydınlatmaktan karanlığımı…,
belki, başı olmayan bir duvarım ve,
illegal asılmış afişleri söküyorum üzerimden…,
diyorum ya, alnını duvara dayamış,
yalnız bir sokak lambasıyım belki...,
ah;
bir körpenin peçeli yüzü kadar saklı bir hüzünle,
dikine dikine gidiyorum yüreğimin
ve çağın çöplük kalbine tahammül harcım değil…,
gel gör ki,
hale bakar mısın dediğim şu hale isyana ve
ayaklanmaya hazırlıklaraysa
dermansızım…,
ama işte düşüyor umutvar bir gül yaprağı daha
ılık bir mevsime akisler çizerek...,
ah;
TÜM YORUMLAR (1)