Gecenin hıçkırığı Şiiri - Gönül Kütük

“”Ben bu hikayeyi böyle yazmayacaktım,
Kağıdım bükük, kalemim kırıktı..””

Kendi suretime yabancıyım bugünlerde..
Bir de senin bakışına..
Gülüşünün eşiğinde bekleyen aynalar
Titriyor öksüzüğünden..
Oysa nasıl da heyecanla beklerlerdi aksini..

Şimdi tarif et deseler,
O kadar özledim ki,
Yüzünün hangi kıvrımını kime benzeteyim sevgili?
Gözlerini, saçlarını, dudaklarını,
Hangi cümlelere nasıl yakıştırayım?
Bir kokusu vardı derim dolar gözlerim..
Tutulur dilim..
Yastığın bile saçlarının kokusuna hasretken,
Sabrınla imtihan etme beni..
Ağustosta ayaz derim, şubatta yıldız…

Bağır diye bir yer var yanıp duran..
Sesini bağrıma basamayınca,
Acıyı içine bas bas bağıran!
Bir de son bakışın var,
Kirpik uçlarıyla mezarımı eşen..
Ardından beni bin parça liğme liğme kıyan..

Yapma bu bakış uyutmaz beni dedim!
Yapma atma beni gönülhanenden…
Bu bakış koparır nefesimi ciğerimden..
Bende de başlar artık bu pervasız kıyam!

Tam şakından vururum,
Karanlığın alaycı tebessümünü!
Gecenin rahminden zamansız doğar güneş,
Sevdasız bırakan zindansı sabahlara…
Ben üzerine düştükçe sen düşme seni götüren yollara..
Deprem deprem kırar geçerim o yolları,
Heyelanlar başlar Gönül Dağımda!

Ne kazanan olur bu hikayede ne de mutlu olan..
Bir giden olur gittiğine pişman olan,
Bir de kalan, içinde hasret feryatları biriktiren..

Ne olur çekme perdelerini,
Çarpma kapıları yüzüme..
Zifiri bir hasreti hapsetme hıçkıran geceye..
Ellerini Tutamadığımdan,
Kağıdı büküp kalemi kırıyor ellerim…
Mutluluğu yaşamıyor bizi yazamıyorum.

Şimdi Sustur ayak seslerini dinle beni.
Hiç bir hikaye yarım bitmemeli..
Gelmeli vuslata demir atan sessiz gemi..
Usulca nefesini tut,
Boğazındaki kördüğümü yut.
Hıçkıran geceyi bağrında uyut..