Güneş tepeyi aştığında başlar aşkın büyüsü;
Güneşle birlikte yavaş yavaş aksar hayat,
Aydınlık benliğini yitirir masum bir şekilde,
Yerini zalim karanlıklara bırakır.
Sonra, yıldızlar çıkar gülümseyerek, tek tek.
Karanlığa rest çekerler ahenkleriyle,
Yeter ki bulutlar kapatmasın parlaklığını.
Sırtımda, taşınmaz yükü göklerin;
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Devamını Oku
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta