Gece Kuşunun Sessizliği

Yaprakların dilini bilen bir rüzgâr geçti şehrin üstünden,
Her düşüş, bir cümle yarıda kalmış gibi sarktı dallardan.
Gölgeler, ayak izlerini çalıyor kumsaldan geceye saklayarak,
Deniz, tuzlu bir hikâyeyi kemiriyor sessizce dilinde ay ışığı.
Kıyıya vuran her dalga, bir mektup zarflarından sızan mürekkep,
Kayalıklara çarpan her “Ah!”, kayıp bir sevdanın son hecesi…

Belki bir pencere açık kaldı uzaklarda kimsesiz bir odada,
Işık değil, karanlık dökülüyor içeri duvarları yalayarak.
Zamanın kırık bir merdiveninden tırmanıyoruz düşe kalka,
Basamaklar yok, sadece boşlukta sallanan ölümsüz soluklar.
Bir çocuk gibi tutunuyoruz parmaklıklara, altımızda uçurum,
Yıldızlar, düşen her adımı sayıyor – sessiz bir mahkeme…

Bir şiir, bir ipucu kadar hafif tüyden bir kâğıt parçası –
Dokununca dağılan toz bulutu eski bir kitabın arasından.
Hatırlamak, bir nehir taşını ıslatmak gibi bin yıl boyunca:
Islanan hep aynı yüz, aşınan hep aynı çaresiz sessizlik.
Anılar, kum saatlerinin içinde birikmiş kırık cam parçaları,
Avuç açınca dökülüyorlar – kanayan bir yıldız yağmuru…

Sabahı bekleyenler için gece bir testi, kilden bir küp gibi,
Kırılırsa, şafak sızacak yarıklarından kanayan bir renk.
Bizse kum saatlerinin içinde unutulmuş iskele taşlarıyız,
Düşe dursun, kim ölçer ki bu sabırsız ve kırık durakları?
Zamanın gardiyanı, paslı anahtarlarla geziyor koridorlarda,
Her kilit, bir ömrün sırrını saklıyor – çözülmeyi bekleyen…

Gece kuşu, kanatlarında taşıyor sessizliğin kırılganlığını,
Gözlerimizde biriken ay ışığı, sözcüklere dönüşmeyi reddediyor.
Belki de şiir, dilin uzanamadığı yerde başlıyor aslında –
Kelimeler sustuğunda, çatlaklardan sızan bir inilti gibi.
Ve biz, bu sessizliği avuçlayıp ceplerimize dolduruyoruz,
Sabah olduğunda, eriyen bir kar tanesi gibi kaybolacak diye…